O książce: 2012 / „Wojna nie ma kobiecej twarzy” – historia II wojny światowej obaliła tę prawdę. Jeśli wcześniej kobieta z bronią w ręku była wyjątkiem od reguły, zjawiskiem rzadkim, legendą jak Joanna d'Arc czy Nadieżda Durowa, to w czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej 800 tysięcy kobiet służyło ochotniczo i poprzez pobór do Armii Czerwonej, z czego ponad 150 tys. otrzymało rozkazy i medale bojowe, 86 zostało Bohaterami Związku Radzieckiego, a trzech zostało pełnoprawnymi posiadaczami Orderu Chwały. To prawda, że ​​stosunek do medalistek był, delikatnie mówiąc, dwuznaczny, a określenie „żołnierz pierwszej linii” po wojnie stało się wręcz obraźliwe („Powiedziano nam nawet: „Jak sobie zapracowaliście na te odznaczenia, powieście je tam. „Dlatego początkowo nie chcieli nosić żadnych rozkazów, żadnych medali”). Ale PPZh to jedno, a zupełnie co innego – absolwentki Centralnej Szkoły Wyszkolenia Snajperskiego Kobiet, pilotki trzech żeńskich pułków powietrznych, bojówki osobnej żeńskiej ochotniczej brygady strzeleckiej, strzelczyczki przeciwlotnicze, instruktorki medyczne, partyzantki, a nawet pluton rozpoznawczy dowódcy (były takie rzeczy!). Ta książka oddaje głos kobietom-żołnierzom, które przeszły przez wszystkie kręgi frontowego piekła, w porównaniu z których prostymi historiami najlepsze powieści i filmy bledną, nawet legendarny „A świt jest cichy”…».